Ў трубцы мне тваё
«Алё!»
алёў
новых шэраг як
iдэй
iдзе,
вецер да цябе
гудзе
дамоў,
пра астатнiх думаю:
«Далоў»
людзей.
Штосьцi, ты казычаш
душу
мне,
вагу адрубаеш
да
нулю,
ў матэматыцы
прыдат-
ную
зараз. Ты кахаеш
дужа,
не?
Калi гэта каханьне, дык што ж тады
астатняе?
Калi гэта каханьне?
Штосьцi чуецца
у слу-
хаўках,
кiслае, цi хат-
няе,
цi то...
Рыфы, трэкi, ролы,
лупы
i
штучна-механi-
чнае
цяпло.
Я з табою — горш
як безь
цябе,
музыка сучас-
ная
чыя?
Не хачу я нат
лiкбез,
мне безь-
лiч яе стылёў -
на «Штось-
цi», не
на «Я».
Калi музыка тое, дык што ж тады
астатняе,
калi музыка тое?
Выйшаў я, ўвайшоўшы,
вый-
шаўшы,
на кашулi лёсу
вы-
шыты,
не пачаўшы тое,
што хацеў,
у жыцьцё — маруд-
нейшую сьмерць.
Калi гэта жыцьцё, дык што ж тады
астатняе?
Калi гэта жыцьцё?
Верш 1999-3
© Copyright: Лупасин, 2012
Свидетельство о публикации №112010207850
Свидетельство о публикации №112010207850
Рецензии
