Прытча Iсцiна

Было ў Платона шмат сяброў -
 Балак і разявакаў.
 Ён ім дарыў сваю любоў,
 І думкі, і прысмакі.

 Ды кожны сябра мовіў так
 Нахабным тонам роўні:
 “Хаця Платон мне і дружбак,
 Ды ісціна каштоўней.”

 І так дацялі-дапяклі
 Мазгі яго і сэрца,
 Што ён пакрочыў па зямлі -
 Каб з ісцінаю стрэцца.

 Бадзягі доўга не было…
 Калі ж дамоў вярнуўся,
 Сябры пілі яго віно,
 Гарланілі, бы гусі…

 Ён падышоў да іх бліжэй,
 Паклаў свае манаткі…
 “Ну, хто цяпер вам даражэй –
 Платон… ці праўда-матка?”

 Сябры сумеліся,… аднак,
 Настойвалі ўсё роўна:
 “Платон нам – сябра, гэта так,
 Ды ісціна – каштоўней.”

 Тады Платон без лішніх слоў
 На стол з мяшэчка вытрас
 Такое дзіва, што ў сяброў
 Змяніўся твару выраз…

 “Ну, што? Падходзьце! Ды бліжэй!
 Вы ісціну жадалі?
 Яна ўсяго вам даражэй?
 Дык вось яна! Пазналі?”

 Знямелі ўсе… (Няўжо не сон?)
 І мовіў самы храбры:
 “Сыдзі кудысьці, о, Платон!
 Ты болей нам не сябра!”

Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru