Прытча Погляд у акно

Ў бальнічнай палаце двухмеснай
 Ляжалі цяжкія - два хворых.
 Былі ў іх падобныя месцы
 І прыкладна роўныя ўмовы.
 Адрозненне мелі адное:
 Адзін з іх ляжаў ля акенца,
 Другі ж - ля дзвярэй, ды затое
 Меў выкліка кнопку на сценцы.

 Змяняліся месяцы года,
 Вясна пераходзіла ў лета.
 Той, што ля акенца, заўсёды
 Пра змены расказваў суседу:
 Пра дождж і пра яснае сонца,
 Пра дрэвы і першыя кветкі…
 Глядзеў – і апісваў бясконца,
 Нібыта знімаючы злепкі.

 Ён бачыў (бо меў такі ложак,
 Адкуль назіралася проста)
 Сусвет - незвычайна прыгожы,
 Сапраўдны, жаданы, дзівосны.
 Там лёталі птушкі і дзеці,
 Праходзілі міма жанчыны,
 І ўсё гэта морам суквеццяў
 З'яўлялася перад вачыма.

 І вось… стала блага аднойчы
 Таму, што ляжаў каля шыбаў.
 Шапнуў ён суседу - аж двойчы -
 Каб той медсястру яму вызваў.
 Сусед жа чамусь адвярнуўся,
 У коўдру ўкруціўся старанна....
 Той, першы, захроп,.. здрыгануўся,..
 І сціх,… і замёр… нечакана…

 Назаўтра ж - яшчэ да абходу -
 На “хуткай” прывезлі другога ,
 А той, што ля кнопкі, з ахвотай
 Заняў ложак “сябра” былога.

 "Нарэшце!
 На месцы бясцэнным !!...
 Акно!!!"

 Ён зірнуў...

 "Што такое?!"

 Акенца ўпіралася ў сцены -
 Глухія, тужлівыя... мроі...

Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www.lightynna.ru