Напэўна, за грэх ці за кпіны нябёсам,
За смеласць смяяцца з глыбокай тугі
Цябе надзяляюць крывёю бялёсай
І правам не моцна трымацца зямлі.
Не дай жа вам Бог адчуць вольнае сэрца,
Што больш не крывавіць і больш не баліць,
І мару, парэзанай у плоскай талерцы,
Душу без магчымасці шчыра любіць.
Захочацца плакаць – ды слёзаў не маеш,
Захочацца дзікім сабакам брахаць!..
Такое, бяздарны паэт, адчуваеш,
Калі развучыўся кахаць.
Трансфармацыя прымитыу
© Copyright: Ленточка Васильева, 2011
Свидетельство о публикации №111121901761
Свидетельство о публикации №111121901761
Рецензии