У мяне папяровая душа,
I ты яе рвеш на кускi,
Як вецер, не шкадуючы хмар,
Рве іх i ўдзень, i ўначы.
I навошта мне тыя запалкі,
Што прапальваюць душу наскрозь?
Навальніцы прапальваюць хмаркі.
Ты зусім не спецыяльна, нябось.
Але што мне тваі спачуванні?
Мне яны зусім не патрэбны!
Не патрэбны мне перакананні
У тым, што ты, як і я, нядрэнны.
А хаця, спаліў бы паперу,
Я маю на ўвазе дУшу.
У складанасць пачуццяў я веру
I са мной табе быць не прымушу.
Запалкi i навальнiцы
© Copyright: Афанасия Ильинишна, 2011
Свидетельство о публикации №111121610999
Свидетельство о публикации №111121610999
Рецензии