дзесьцi цiха пасвiствае вецер
i, здаецца, душа мая вырвецца прэч.
с з цяжкiм стогнам страдальнай стыхii .
вецер душу маю забярэ.
але не, прaбiваецца сонца,
неабсяжным прасторам даручы святло.
дзесцi у небе нябачныя зоркi
прымуць боль мой, падораць цяпло.
i накрые счaслiвай усмешкай
маю душу блiскучая даль.
я цябе больш не успомню нiколi
пад ласкаваю музыкай хваль.
я цябе больш не успомню нiколi..
© Copyright: Поющая Свет, 2011
Свидетельство о публикации №111112005703
Свидетельство о публикации №111112005703
Рецензии