Не дай мне Бог калісьці жабраваць,
Стаяць з рукой, працягнутай адчайна,
І ў галаце з пакорлівасцю крайняй
За грошык людзям рукі цалаваць;
І марыць аб акрайцы і глытку,
І бачыць у пагардзе раўнадушша
Усіх, замураваўшых вочы й вушы,
Хто стрэнецца насустрач на вяку!
Не дай мне Божа, з торбай ці з турмой
Спазнаць аднойчы блізкае знаёмства
І, ачмурэўшы ўшчэнт ад вераломства,
Якое лёс учыніць нада мной,
Цярпець несправядлівасць дзень за днём,
А ноччу свае стрымліваць рыданні
І марыць пра звычайнае каханне,
І шчасцейка, і ўласны цёплы дом!
Не дай мне Бог ад свету звар’яцець –
Згубіць у рэчаіснасці свой розум
І ў мітусні да жудасці цвярозай
Аднойчы на світанні акалець
І, адпусціўшы цела і душу,
Адрынуць яву духам сіратлівым
Пад смутак адпявання мітуслівы.
Не дай мне Божа гэтага, прашу!
12.11.2011
Не дай мне Бог...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2011
Свидетельство о публикации №111111907948
Свидетельство о публикации №111111907948
Рецензии