Першы снег – вось ратунак ад восеньскiх смут,
Гэта белая коўдра, што мне зiхацiць сядод ночы,
Так, пад зiму што ноч, а што дзень нейкi бруд,
У кiшэнях, у душы и на сэдцы. I стомлены вочы
Шэрым колерам. Алеж як выпадзе снег,
Разам ўсе пераменiцца, стане святлей i яскравей.
Нават сонца, спынiушысь, пачне свой упарты разбег
Да вясны. А да гэтуль, напэўна, цiкавей
Будзе проста блукаць сярод яркiх блiскучых агнёў
Магазiнаў, сярод мiнакоў гаваркiх,
Назiраць як крадзецца, учапiўшысь у нейчы падол,
Новы год, каб зрабiць весялейшымi ўсiх.
Першы снег
© Copyright: Светлана Мара, 2011
Свидетельство о публикации №111111500774
Свидетельство о публикации №111111500774
Рецензии