Пераклад санета 17 У. Шэкспiра

Ну хто паверыць вершыку майму,
 Калі я ў ім твой вобраз адлюструю,
 Праз нейкі час - убачыўшы труну,
 Куды схавае смерць красу жывую?

Калі ж вазьмуся рыфмамі ўсхваліць
 І мілату, і воч нябесных чары,
 Век пройдзе - скажуць: “Маніць! На зямлі
 Не можа быць такіх анёльскіх твараў!”

І будзе ода слаўная мая
 Ў стале жаўцець, адхіленая светам
 З такой высновай: "Гэта балбатня
 Была ўсяго-ткі мараю паэта."

Вось май ты сына – жыў бы - удвая:
 Ў санеце й сыне бегла б кроў твая…

Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www. lightynna.ru

W. Shakespeare Sonet 17

Who will believe my verse in time to come,
 If it were fill'd with your most high deserts?
 Though yet, heaven knows, it is but as a tomb
 Which hides your life and shows not half your parts.

If I could write the beauty of your eyes
 And in fresh numbers number all your graces,
 The age to come would say 'This poet lies:
 Such heavenly touches ne'er touch'd earthly faces.'

So should my papers yellow'd with their age
 Be scorn'd like old men of less truth than tongue,
 And your true rights be term'd a poet's rage
 And stretched metre of an antique song:

But were some child of yours alive that time,
 You should live twice; in it and in my rhyme.