Зараза

Зараза


Папярэджваю адразу:
 “Уцякайце ад мяне!"
 Я нашу ў сабе заразу.
 Хай яна вас абміне.

 Гэта страшная навала
 Стала ганьбішчам маім:
 Не піла і не гуляла
 Анідзе і ані з кім,

 Але ж недзе падхапіла
 Нейкі вірус – нечый грып –
 І цяпер мне свет нямілы:
 Не жыццё ў мяне – "загіб".

 Я лячыцца спрабавала:
 І хадзіла да ўрача,
 І аналізы здавала,
 І, таблетак апрача,

 Піла літрамі касторку
 І смактала валідол.
 Дабралася ўжо да “горкай”
 І да вадкасці “расол”.

 Ужывала і жывую,
 І “свянцоную” ваду…
 Ды нічога не ратуе,
 Не развейвае бяду.

 Спадзяюся ўжо на веру
 І спрабую не грашыць –
 Мо ўганю ў былую меру
 Ціхі шал сваёй душы?

 Вы спытаеце, што гэта
 За запальванне ўнутры?
 Адкажу вам па сакрэту:
 “Графаманія, сябры!”

 Бы наркоцікі ці п’янства,
 Калі ў цымус зазірнуць –
 Рыфмаплёцтва, вершаманства,
 Словаблуддзе – каламуць.

 Нібы моль, істоту точыць
 Прага моцная – тварыць.
 Не дае ні днём, ні ноччу
 Ад пісання адпачыць.

 І таму я паўтараю
 (Ці вы чуеце, ці не?):
 “Анікому не параю
 Заразіцца ад мяне!”

 Папярэджваю адразу:
 “Уцякайце хто куды!
 Побач з гэткаю заразай
 Недалёка да бяды!”

 1.11.2011