Перагортваю тыднi...

Перагортваю тыдні - жывыя старонкі
 Недачытанай кнігі пад назвай “Жыццё” –
 І не хцівым дарослым - цікаўным дзіцёнкам -
 Паглядаю наперад: ці гэта не ўсё?

 Ўжо мінула дзяцінства главу і юнацтва,
 Дачытала да сталасці ( мудры сюжэт) -
 І цяпер вырашаю, як тут затрымацца,
 Каб яшчэ хоць крыху паглядзець белы свет.

 То радкі праглынаю, то будняў малюнкі
 Ўжо амаль ябыякава мелькам гляджу,
 То шукаю ў святле для сябе паратунку,
 То імглой настаўляю дурніцу-душу.

 Не чытаю - бягу, нібы ў коле вавёрка,
 А навокал мільгочуць абзацамі дні
 І злятаюць нядзелі – бы ў жнівені зоркі -
 Зіхатлівыя знічкі сярод мітусні.

 Час пясочкам ссыпаецца: быў – і не стала,
 І пад ногі ўжо коціцца лёс-дыямент…
 А я ўсё не спыняюся, веку мне мала:
 Я гартаю “Жыццё” - і зачытваю ўшчэнт.

 Засталося адно – не сыйсці ў «Эпілогу»,
 Не змахнуць у адчаі лісты са стала…
 Я цягнуся з тугой,.. і гляджу на дарогу,…
 І ў пустэчы пытаю: «Няўжо я жыла?»

Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай  www.lightynna.ru