З маленства

-Скажы  нам,  хлопча: "вобраць"!   
-Вобляць..!
-"Рабіна"-- нам  скажы!
-Ябіна..!
Маленства  яркіх  успамінаў
ня сьцерці з часам, не прыбраць...
               Для  пастухоў  была  пацеха,
               як я  зьбягаў у поле з хаты
               цялушак  крыць  адборным  матам
               за пачастункі  зь іх  мяшка.
Хаваўся у густы  бульбоўнік,
назад  валокшыся  са статкам --
баяўся  мамачкі і таткі
на цэлы  дзень, што з дому  зьнік.
               Казаў  мой  бацька:
               -Пошла  нахуй!
               А маці:
               -Пацалуй у сраку!
               Аблазіўшы  разоры  ракам
               у пошуках  мяне-блыхі...
Мой  тата  чыстакроўны  рускі,
а мама  з роднай  Беларусі
жыцьцё  жылі  ў адчайнай  скрусе,
як  два у банцы  павукі.
               Мужык  з  расейскаю  гармошкай
               быў  пьяны  жудасны  у  гневе!
               І жонка  начавала  ў  хлеве,
               уцёкшы  зь дзецьмі  праз вакно.
Было,  гуляка  без  кальсонаў
прыцягваўся  ўжо  на сьвітанку
ад  ненасытнае  каханкі
ў сямью,  устроіць  калатню.
               -Ды, каб  цябе  зямля  заела..!
                Каб  ты  ўжо  здох..! -- раўла так маці.
                А бацька  біў і рваў  ёй  плацьце,
                крычаў:
                -****ь..! Сраная  ****а..!
Насуперак  дурным  умовам,
мы, дзеці,  не зьбяднелі  духам.
Бацькам  зямля  хай  будзе  пухам --
мы  лепшае  ўзялі  ад  іх!
                Паўсюль  расейскія  нашчадкі!
                Адна  бязьмежная  Расія!
                Ды  беларусы  не такія...
                Я, дзякуй  Богу,  не такі.