вольный перевод из Чеслава Милоша
Campo di Fiori
Кампо ди Фиори
В Риме на Кампо ди Фиори
Груды лимонов в корзинах,
И виноград, и оливки,
Персики, прочие фрукты.
Брызги вина на брусчатке,
Там же цветов обрывки.
А на столах у торговцев
Свалены морепродукты.
Раньше на площади этой
Жёг палач Джордано Бруно,
Толпы зевак собирая
К пламени со всей округи.
Только лишь пламя погасло,
Люд вновь заполнил таверны,
Снова товары торговцы
Тащат в корзинах упругих.
Вспомнил я Кампо ди Фиори
У карусели в Варшаве,
В вечер весенний погожий,
Под звуки музыки громкой.
Выстрелы за стеной гетто
Музыка танца глушила.
Пары взлететь в танце этом
В небо пытались робко.
Ветер с пылающих зданий
Черные нёс крылья дыма,
Клочья которых ловили
Кружащие в карусели.
Девушкам юбки трепало
Ветром с горящего дома.
Толпы смеялись, любили
День тот варшавский весенний.
Кто-то мораль здесь усмотрит:
Люди Варшавы, иль Рима,
В торге проходят, играя,
Мимо людского несчастья.
Кто-то мораль здесь усмотрит:
Краткая память людская,
Люди забудут всё раньше,
Чем пламя угаснет в ненастье.
Думал тогда я, однако,
Об одиночестве в смерти.
Что, когда Джордано Бруно
На эшафот свой взобрался,
В речи людской не нашел он
Слова, иль фразы какой-то,
Чтоб попрощаться с народом,
С теми, кто в мире остался.
Но побежали пить вина,
Быстро сбыть морепродукты,
Персики и маслины
В корзинах несли, как во сне.
Стал он тогда им далеким,
Как будто века минули.
Они лишь минуту ждали,
Когда он исчезнет в огне.
Те, гибнущие в одиночку,
Всем миром уже забыты,
Язык наш для них стал чуждым,
Как древний язык планеты.
Но вскоре родится легенда:
чрез многие годы на новом
Кампо ди Фиори - восстание
Поднимется словом поэта.
Кампо ди Фиори
© Copyright: Вячеслав Гольдберг, 2011
Свидетельство о публикации №111102506148
Свидетельство о публикации №111102506148
Рецензии
Czesław Miłosz
Campo di Fiori
(http://www.poezjaa.info/index.php/index.php?p=2&a=6&u=101)
W Rzymie na Campo di Fiori
Kosze oliwek i cytryn,
Bruk opryskany winem
I odłamkami kwiatów.
Różowe owoce morza
Sypią na stoły przekupnie,
Naręcza ciemnych winogron
Padają na puch brzoskwini.
Tu na tym właśnie placu
Spalono Giordana Bruna,
Kat płomień stosu zażegnął
W kole ciekawej gawiedzi.
A ledwo płomień przygasnął,
Znów pełne były tawerny,
Kosze oliwek i cytryn
Nieśli przekupnie na głowach.
Wspomniałem Campo di Fiori
W Warszawie przy karuzeli,
W pogodny wieczór wiosenny,
Przy dźwiękach skocznej muzyki.
Salwy za murem getta
Głuszyła skoczna melodia
I wzlatywały pary
Wysoko w pogodne niebo.
Czasem wiatr z domów płonących
Przynosił czarne latawce,
Łapali skrawki w powietrzu
Jadący na karuzeli.
Rozwiewał suknie dziewczynom
Ten wiatr od domów płonących,
śmiały się tłumy wesołe
W czas pięknej warszawskiej niedzieli.
Morał ktoś może wyczyta,
że lud warszawski czy rzymski
Handluje, bawi się, kocha
Mijając męczeńskie stosy.
Inny ktoś morał wyczyta
O rzeczy ludzkich mijaniu,
O zapomnieniu, co rośnie,
Nim jeszcze płomień przygasnął.
Ja jednak wtedy myślałem
O samotności ginących.
O tym, że kiedy Giordano
Wstępował na rusztowanie,
Nie znalazł w ludzkim języku
Ani jednego wyrazu,
Aby nim ludzkość pożegnać,
Tę ludzkość, która zostaje.
Już biegli wychylać wino,
Sprzedawać białe rozgwiazdy,
Kosze oliwek i cytryn
Nieśli w wesołym gwarze.
I był już od nich odległy,
Jakby minęły wieki,
A oni chwilę czekali
Na jego odlot w pożarze.
I ci ginący, samotni,
Już zapomniani od świata,
Język nasz stał się im obcy
Jak język dawnej planety.
Aż wszystko będzie legendą
I wtedy po wielu latach
Na nowym Campo di Fiori
Bunt wznieci słowo poety.
Warszawa - Wielkanoc, 1943
Вячеслав Гольдберг 20.12.2015 12:07 • Заявить о нарушении
Campo di Fiori
(http://www.poezjaa.info/index.php/index.php?p=2&a=6&u=101)
W Rzymie na Campo di Fiori
Kosze oliwek i cytryn,
Bruk opryskany winem
I odłamkami kwiatów.
Różowe owoce morza
Sypią na stoły przekupnie,
Naręcza ciemnych winogron
Padają na puch brzoskwini.
Tu na tym właśnie placu
Spalono Giordana Bruna,
Kat płomień stosu zażegnął
W kole ciekawej gawiedzi.
A ledwo płomień przygasnął,
Znów pełne były tawerny,
Kosze oliwek i cytryn
Nieśli przekupnie na głowach.
Wspomniałem Campo di Fiori
W Warszawie przy karuzeli,
W pogodny wieczór wiosenny,
Przy dźwiękach skocznej muzyki.
Salwy za murem getta
Głuszyła skoczna melodia
I wzlatywały pary
Wysoko w pogodne niebo.
Czasem wiatr z domów płonących
Przynosił czarne latawce,
Łapali skrawki w powietrzu
Jadący na karuzeli.
Rozwiewał suknie dziewczynom
Ten wiatr od domów płonących,
śmiały się tłumy wesołe
W czas pięknej warszawskiej niedzieli.
Morał ktoś może wyczyta,
że lud warszawski czy rzymski
Handluje, bawi się, kocha
Mijając męczeńskie stosy.
Inny ktoś morał wyczyta
O rzeczy ludzkich mijaniu,
O zapomnieniu, co rośnie,
Nim jeszcze płomień przygasnął.
Ja jednak wtedy myślałem
O samotności ginących.
O tym, że kiedy Giordano
Wstępował na rusztowanie,
Nie znalazł w ludzkim języku
Ani jednego wyrazu,
Aby nim ludzkość pożegnać,
Tę ludzkość, która zostaje.
Już biegli wychylać wino,
Sprzedawać białe rozgwiazdy,
Kosze oliwek i cytryn
Nieśli w wesołym gwarze.
I był już od nich odległy,
Jakby minęły wieki,
A oni chwilę czekali
Na jego odlot w pożarze.
I ci ginący, samotni,
Już zapomniani od świata,
Język nasz stał się im obcy
Jak język dawnej planety.
Aż wszystko będzie legendą
I wtedy po wielu latach
Na nowym Campo di Fiori
Bunt wznieci słowo poety.
Warszawa - Wielkanoc, 1943
Вячеслав Гольдберг 20.12.2015 12:07 • Заявить о нарушении