МінскіЯ ХРОНіКі.
ЛЯМАНТ ПЭНСіЯНЭРА.
МОЙ РОДНЫ КУТ
ТЫ МНЕ - НЯ МіЛЫ !
Любіць цябе – не маю сілы...
За працу нашу –
нам грашы – даюць...
Прыбытак з працы – ў свой кішэнь кладуць...
Краіна – ёсць...
пабачна гэта й Дураку...
...але ж - Радзіму скралі...
Наш пэнсіён за працу доўгую – падачка жабраку,
каб не адразу помер, далі...
А хочаш крышку лепш пажыць –
павінны дед і бабка -
зноўку спіну гнуць...
Бо,
"шурык-Пан"
нам "разрашыў"
цягнуць ярміну-лямку
пакуль не звалімся ў "ямку"...
Але й туды няпросты пуць -
за "ямку" на кладбішчы,
у зямельцы роднай,
грабануць...
Адна надзея – на дзяцей.
Ня йдіце ў халопы !
Вы – з Людзей !
Не змогуць зноў,як нас,
у "лапці Вас абуць" !
...адна надзея на дзяцей...
Глядзіш,
злыднЮ і ў нос дадуць !
Я веру -
Ўнукі
Родны Кут
вярнуць !
*+*
Лямант пенсионера
© Copyright: Олег Буйницкий, 2011
Свидетельство о публикации №111102102557
Свидетельство о публикации №111102102557
Рецензии
От всей души желаю, что б первая строчка вашего стихотворения, когда-нибудь вновь зазвучала в своем первоначальном варианте: "Мой Родны Кут, як ты мне - мілы..." С улыбкой, Вера)))
Вера Да Юра 24.10.2011 23:18 • Заявить о нарушении
Вера Да Юра 24.10.2011 23:18 • Заявить о нарушении