Я сумую па снезе. Толькі снегу няма.
І ніхто яго зранку не просіць.
Зноў сняжынкі прыходзяць і сыпле зіма
Прывітанне ў вечную восень.
Так турбуюць каханых маўкліва ўначы.
Мы з табой як самотныя птушкі.
Зразумела, аб горкім маўчы не маўчы -
Ўсё адно: пачуццё папялушкі -
Невычэрпная прыкрасць. І з болем, на жаль,
Сустракаюць нас тыя ж пероны...
Клён з дзяцінства прамоклы ля шыбы дрыжаў,
І збівалася сэрца да скону
Жоўтых дзён...
***
© Copyright: Стася Котюргина, 2011
Свидетельство о публикации №111101409143
Свидетельство о публикации №111101409143
Рецензии