Ночные мысли к землякам

МінскіЯ ХРОНіКі.ПАЎНОЧНЫЯ ДУМКі ДА ЗЕМЛЯКОЎ.

Бясспрэчна,  многае  ў  нас…  канешне жа -  не  так,
як  хоча  кожны  з  нас…   і  мы – гаруем..
Бы  ўноч  жадаем,  каб  хутчэй  світанак…
Але,  прабачце,  вось  што  я  маркую…
        Няшчасце  ў  нас  на  хатах – не жыве…
        Бяда – не  топчацца  бясконца…
        Бывае - навальніца  нас  залье…
        Але ж,  заўсёды   потым - сонца!
Нам  хочацца,  каб   лепей  дні  жыцця  былі…
І  дзяцям – марым  пашчаслівей  долі!
Але ж,  мы - людзі,  мы - не  жураўлі…
Нам  не  зляцець  да  чужаземнай  волі!
        Ёсць  нешта  ў  сэрцах: у  тваім,  маім –
        таемны,  зацішны  прытулак…
        Куточак  незалежнейшай  зямлі,
        дзе: жонка  з  дзецьмі,
        ўнукі,  ды й  матуля!
Вось  гэты  кут  і  даглядай,  зямляк…
Аберагай  яго  ад  пасягненняў!
 Бо  без  яго – жыццё : ні так, ні сяк…
Згарыць  саломай  у  адно  імгненне!   
**+**   (…уначы  26 жніўня 2011г.)