(губляючыся ў завулках
гэтага
горада,
я заўжды
знаходжу
цябе
сярод
паперы
і шкла).
ты нічога
не ела
ўжо больш
за тыдзень,
бо атручаны
нават
кава
ды вада...
ты запыталася,
ці не шпіён я...
моўчкі вусны
паыціснуў
да тваёй
далоні...
столькі разоў
губляючыся,
я выхад
шукаў...
а застацца
з табой,
як апынуцца
на волі
(у самым
цэнтры
з цэглы
ды лямпавага
сьвятла...
(а мне
нічога
ня трэба,
калі бачу
твае вочы,
спалохныя
як у дзіцяці...
у рваных
панчохах
сядзіш
на сваім
паліто...)
я сышоў.
я згубіўся
на бясконцую
колькасьць
гадоў.
***
© Copyright: Юлия Храмцова, 2011
Свидетельство о публикации №111100602947
Свидетельство о публикации №111100602947
Рецензии