Я ляжаў
на лаўцы
у парку
хвілін
прыкладна
з дваццаць...
закінуўшы галаву і глядзеў
на неба ...
дакладней - не на неба столькі
чаго мы там не бачылі...
павольнага руху хіба
празрыстых аблокаў?..
не, на высачэзных
дрэў
лістоту...
скрозь якую пранізліва*
хутка ўжо
вячэрняе сонца
свяціла...
было халаднавата ...
але ж так і трэба нават...
тады на час кароткі
адчуў хісткі спакой...
"трывожнае шчасце"...
але ж, бадай,
апошняе
слова -
не тое...
так
.
(нечаканы пряцяг)
а ўсяго
праз
тыдзень
каласальныя
дрэвы
зрубілі
зрабіць
інакш,
напэўна,
было зусім
тут нельга...
а
шкада
насамрэч...
1-ага кастрычнiка. 7-ага кастрычнiка
© Copyright: Поэт Сей, 2011
Свидетельство о публикации №111100306006
Свидетельство о публикации №111100306006
Рецензии
