1-ага кастрычнiка. 7-ага кастрычнiка

Я ляжаў
на лаўцы
у парку

хвілін
прыкладна
з дваццаць...

закінуўшы галаву і глядзеў
на неба ...

дакладней - не на неба столькі

чаго мы там не бачылі...
павольнага руху хіба
празрыстых аблокаў?..

не, на высачэзных
дрэў
лістоту...

скрозь якую пранізліва*
хутка ўжо
вячэрняе сонца
свяціла...

было халаднавата ...
але ж так і трэба нават...

тады на час кароткі
адчуў хісткі спакой...
"трывожнае шчасце"...

але ж, бадай,
апошняе
слова -
не тое...

так


.


(нечаканы пряцяг)

а ўсяго
праз
тыдзень
каласальныя
дрэвы
зрубілі

зрабіць
інакш,
напэўна,
было зусім
тут нельга...

а
шкада

насамрэч...


Рецензии