Попелушка - Золушка
(попел - пепел,зола (белорус.язык))
Жыла Попелушка
ў прыгожым бары…
ў сядзiбе над кручей…
з ёй бацька стары…
Яна працавала,
вяла гаспадарку…
Любiла раслiны,
свой сад i жывёл…
Ёй кожная кветка
рабiла паклон…
Аднак жа суседка
з лiслiвенькiм тварам
да бацькi заходзiць
нi бы за таварам…
-Дзяўчыне тут цяжка
спраўляцца адной…
Мо лепей з`яднацца
вам будзе са мной…
-Калi аб`яднаем
свае гаспадаркi –
дзяўчынкi
сястрычкамi стануть,
я - мамкай…
Не доўга стары
адмаўляўся…
Прывёў суседку
к сабе гаспадыней ў дом…
З ёй цэлая хэўра
лянiвых дзяцей…
- Худчэй, Попелушка!
Падай, падагрэй!
Памый, аднясi!
Не лянуйся, мурзiла!
Там пыл, падатры!
Неахайная! Стой!
Больш бруду з цябе…
Дармаедка, жучыла!
Чаго ты стаiш?!
Тут падшэй, прыбяры!
Бялiзну прасуй!
ўсiм есцi свары!
I так ўвесь дзень..-
то абразы, то вокрык…
Да ночы нi воднай
хвiлiначкi вольнай…
I так без прадыху
што дня…
Вось жыццё..!
А бацька маўчыць…
I не гляне у вочы…
Ядуць i ядуць
век кароткi -
дзявочы…
- Чаму ты, гаротная,
плачыш ў цiшы?
Спытала з партрэту
памерлая мацi…
- Цябе я сутешу…
Змагу памагчы…
Маё залатое,
мiлое дзiцяцi…
-Як дзень разгарыцца -
сярод гушчару
знайдi ты ручай,
што шапоча там звонка…
-Абмыйся ўся…-
стане дужай душа…
А скура пах зёлак
ўсмоктае тых тонка…
-Красой расквiтнееш…
I зло адыйде…
Вада умацуе
i думкi, i сiлы…
- Убачыш ты прынца
ў чыстай вадзе…
Ён скача -
шукае сваю палавiну…
- Палюбiць цябе,
ледьвi толькi зiрне…
Сукенку старую
за бальную прыме…
Пантофлi крывенькiя -
за хрусталi…
- З iм пойдеш далёка…
Край родны пакiнеш…
I шчасце ты знойдеш…
Нiколi не згiнеш…
Ранютка устала, дзяўчына…
Пабегла, туды, да вады,
што звiнiць нiбы срэбра…
Там зняла сукенку…
Заплюшчыўшы вочы
ў ручай увайшла…
Перахрысцiлась…
I смела, аж тройчы
ў ваду апусцiлась …
Зрабiлася лёгка…
Прачнулась душа…
А потым, дзяўчына,
смяялась
i рыбiнкай вольнай
пляскалась…
I песцiлi хвалi
бялюткае цела…
Яна ж толькi песнi
прыгожыя пела…
Пакуль на траве
абсыхала аденне –
бег часу спынiўся
нi бы то iмгненне…
Затым апранулась …
i кветкi рвала…
Надзея сустрэчы
напэўна мала…
Дамой трэба iсцi..-
Там чакае мятла…
I працы да цёмнага…
Лаянка, спрэчкi…
Як хораша тут,
каля родная рэчкi…
I раптам… -
храп конскi ….
I тупат.. I вось -
насустрач юнак
ёй з`явiўся…
Як госць…
Убачыў…-
i позiрк адвестi не можа…
- Ты хто, прыгажуня?
Цуд боскi, анёл?
Мiраж цi русалка?
Даруй, не пужайся…
-Хаця я мужчына
i страх не вядом мне…
Аднак жа мой конь
нi бы дзiкi варьят..-
бег, бег без прыпынку…
-Дарогi не бачыў…
Не мог павярнуць яго
нават назад…
I раптам спынiўся..-
цябе ледь убачыў…
-Я гэтаму вельмi
адразу здiвiўся…
Ад гэтага бегу
я дужа стамiўся…
Аднака ж сустрэчы
сардэчна я рад..!
Дзяўчына звянтэжана…
Шчочкi палаюць…
Яна сарамлiва..
Аднак жа пытае:
-Адкуль ты, юнак?
Дапамогi шукаеш?
Ты - мужны..!
I можа мяне ашукаеш…
Аднак сяду смела
з табой на каня…
Ён:
-Паскачым мы разам
у тыя края,
дзе будзем удвух
толькi ты – толькi я…
Дзе ты каралева
i жоначка мне…
Яна:
- Змагу там забыць я
аб бруднай мятле…
Ён:
- ўсё добра!
Павер толькi,
ластаўка, мне…
Ты будзеш ў палацы
ў шоўках, аксамiтах…
I я век заступнiкам
буду табе..!
Яна:
-Я - згодна !
I мацi памерла мая…
А бацька…-
мяне прамяняў…
Я – твая..!
I едуць яны да палаца…
Вось так…
I радасна
спраўдiлась мэта…
Аднак…
Цяпер Попелушка
што дня не працуе…
Мастак ёй шiкоўны
партрэт намалюе…
Яна - каралева!
Важнюткая справа!
I ходзiць ў люстэркi
глядзецца па залах…
Не ездiць, не пiша
да бацькi яна…
Чаму ж ёй ў начы
часта снiцца мятла…?
Эпiлог
Дзяцей нарадзiла…
Ганяе прыслугу…
Сваiх Попелушак
трымае ў бруду…
Кароль маладых
Попелушак шануе…
Галубiць…Дае падарункi…
Цалуе i любiць…
I часта ў спальнi
дарэмна чакае
яго да сябе каралева…
Гукае…
ў палацы падлогi
даўно не памыты…
I попела слоем
камiны пакрыты…
I срэбра няма
ўсiм дачкам да пасагу…
I ходзiць яна
задуменна па саду…
-Дзе выйсце???
I дзе дапамогi шукаць?
Карону з`мянiць?
Каралеўствы з`яднаць?
-Сусед ёсць - кароль…
Удаўцом ён жыве…
Дачка яго ўсю гаспадарку вядзе…
Не кепская думка…
***--- Ракуц Лiдзiя ---***
Попелушка Золушка
Жыла Попелушка Жила Золушка
ў прыгожым бары… в красивом бору…
ў сядзiбе над кручей… в усадьбе над кручей…
з ёй бацька стары… с ней старый отец…
Яна працавала, Она работала,
вяла гаспадарку… вела хозяйство…
Любiла раслiны, Любила растения,
свой сад i жывёл… свой сад и животных…
Ёй кожная кветка Ей каждый цветок
рабiла паклон… кланялся…
Аднак жа суседка Однако соседка
з лiслiвенькiм тварам с льстивеньким личиком
да бацькi заходзiць к отцу заходит
нi бы за таварам… как бы за товаром…
-Дзяўчыне тут цяжка - Девушке здесь тяжело
спраўляцца адной… справляться одной…
Мо лепей з`яднацца Может лучше соединиться
вам будзе са мной..? вам со мной…?
Калi аб`яднаем Когда объединим мы
свае гаспадаркi – свои хозяйства -
дзяўчынкi девочки
сястрычкамi стануть, сестричками станут,
я - мамкай… я - мамкой…
Не доўга стары Недолго старик
адмаўляўся… отказывался…
Прывёў суседку к сабе Привёл соседку к себе
гаспадыней ў дом… хозяйкой в дом…
З ёй цэлая хэўра С ней целая кодла
лянiвых дзяцей… ленивых детей…
- Худчэй, Попелушка! - Быстрей, Золушка !
Падай, падагрэй! Подай, подогрей!
Памый, аднясi! Помой, отнеси!
Не лянуйся, мурзiла! Не ленись,грязнуля!
Там пыл - падатры! Там пыль – подотри!
Неахайная! Стой! Неряшливая! Стой!
Больш бруду з цябе… От тебя грязи больше…
Дармаедка! Жучыла! Дармоедка! ….
Чаго ты стаiш?! Чего ты стоишь!?
Тут падшэй, прыбяры! Здесь подшей, приверись!
Бялiзну прасуй! Гладь бельё!
ўсiм есцi свары! Всем еды навари!
I так ўвесь дзень..- Итак весь день..-
то абразы, то вокрык… то оскорбления, то окрик…
Да ночы нi воднай До ночи ни одной
хвiлiначкi вольнай… свободной минуточки…
I так без прадыху Итак без продыху
што дня… что день…
Вось жыццё..! Вот жизнь..!
А бацька маўчыць… А отец молчит…
I не гляне у вочы… И не глянет в глаза…
Ядуць i ядуць Едят и едят
век кароткi - век короткий -
дзявочы… девичий…
- Чаму ты, гаротная, - Почему ты, горемычная,
плачыш ў цiшы? плачишь в тиши..?
Спытала з партрэту Спросила с портрета
памерлая мацi… покойная мать…
- Цябе я сутешу… - Тебя я утешу…
Змагу памагчы… Смогу я помочь…
Маё залатое, Моё золотое,
мiлое дзiцяцi… милое дитятко…
-Як дзень разгарыцца - -Как день разгорится -
сярод гушчару среди чащобы
знайдi ты ручай, найди ты ручей,
што шапоча там что шепчет там
звонка… звонко…
-Абмыйся ўся…- - Омойся вся…-
стане дужай душа… станет сильной душа…
А скура пах зёлак А кожа запах трав целедных
ўсмоктае тых тонка… вберёт тех тонко…
-Красой расквiтнееш… - Красотой расцветёшь…
I зло адыйде… И зло отойдёт…
Вада умацуе Вода укрепит твои
i думкi, i сiлы… мысли и силы…
- Убачыш ты прынца -Увидишь ты принца
ў чыстай вадзе… в чистой воде…
Ён скача - Он скачет и
шукае сваю палавiну… ищет свою половину…
- Палюбiць цябе, - Полюбит тебя,
ледьвi толькi зiрне… только лишь взглянет…
Сукенку старую Платье старенькое
за бальную прыме… за бальное примет…
Пантофлi крывенькiя - Скривленные домашние туфли
за хрусталi… за хрусталь…
- З iм пойдеш далёка… - С ним пойдёшь далеко…
Край родны пакiнеш… Край родной покинешь…
I шчасце ты знойдеш… И счастье найдёшь ты…
Нiколi не згiнеш… Никогда не пропадёшь…
Ранютка устала, Раненько встала,
дзяўчына… девушка…
Пабегла, туды, Побежала, туда,
да вады, што звiнiць к воде, что звинит
нiбы срэбра… словно серебро…
Там зняла сукенку… Там платье сняла…
Заплюшчыушы вочы Зажмуривши глаза
ў ручай увайшла… вошла в ручей…
Перахрысцiлась… Перекрестилась….
I смела, аж тройчы И смело, трижды
ў ваду апусцiлась … в воду опустилась…
Зрабiлася лёгка… Сделалось легко…
Прачнулась душа… Очнулась душа…
А потым, дзяўчына, Потом, дева
смяялась смеялась
i рыбiнкай вольнай рыбёшкой свободной
пляскалась… плескалась…
I песцiлi хвалi И нежили волны
бялюткае цела… белоснежное тело…
Яна ж толькi песнi Она же лишь песни
прыгожыя пела… красивые пела…
Пакуль на траве Пока на траве
абсыхала аденне – обсыхала одежда -
бег часу спынiўся ход времени остановился
нi бы то iмгненне… будто мгновение…
Затым апранулась … Затем одевалась
i кветкi рвала… и рвала цветы…
Надзея сустрэчы Надежда встречи
напэўна мала… несомненно мала….
Дамой трэба iсцi..- Домой надо идти..-
Там чакае мятла… Там ожидает метла
I працы да цёмнага… Работ до темна…
Лаянка, спрэчкi… Ругань, споры…
Як хораша тут, Как хорошо здесь,
каля родная рэчкi… около родной речки…
I раптам… - И вдруг…-
храп конскi …. Храп конский…
I тупат.. I вось - И топот… И вот -
насустрач юнак навстречу юноша
ёй з`явiўся… ей появился…
Як госць… как гость…
Убачыў…- Увидел…-
i позiрк адвестi взгляд отвести
не можа… он не может…
- Ты хто, прыгажуня? -Ты кто, красавица?
Цуд боскi, анёл? Чудо Божье, ангел?
Мiраж цi русалка? Мираж или русалка?
Даруй, не пужайся… Извини, не пугайся…
-Хаця я мужчына - Хоть я мужчина
i страх не вядом мне… и страх мне не ведом…
Аднак жа мой конь Однако мой конь
нi бы дзiкi варьят..- будто дикий сумашедший
бег, бег без прыпынку… бежал, бежал без остановки…
-Дарогi не бачыў… - Дороги не видел…
Не мог павярнуць яго не мог повернуть его
нават назад… даже назад…
I раптам спынiўся..- И вдруг остановился…-
цябе ледь убачыў… тебя лишь увидел…
-Я гэтаму вельмi - Я этому очень
адразу здiвiўся… сразу удивился…
Ад гэтага бегу От этого бега
я дужа стамiўся… я очень устал…
-Аднака ж сустрэчы -Однако встрече
сардэчна я рад..! сердечно я рад..!
Дзяучына звянтэжана… Дева смущена…
Шчочкi палаюць… Щечки пылают…
Яна сарамлiва.. Она стыдлива…
Аднак жа пытае: Однако спрашивает:
-Адкуль ты, юнак? - Откуда ты, юноша?
Дапамогi шукаеш? Помощи ищешь?
Ты - мужны..! Ты - мужественный..!
I можа мяне ашукаеш… И может обманешь меня…
Аднак сяду смела Но смело я сяду
з табой на каня… с тобой на коня…
Ён: Он:
-Паскачым мы разам - Поскачем мы вместе
у тыя края, в такие края,
дзе будзем удвух где будем вдвоём
толькi ты – толькi я… только ты - только я…
Дзе ты каралева Где ты королева
i жоначка мне… и жонушка мне…
Яна: Она:
- Змагу там забыць я - Смогу там забыть я
аб бруднай мятле… о грязной метле…
Ён: Он:
- ўсё добра! - Всё хорошо!
Павер толькi, Поверь только,
ластаўка, мне… ласточка, мне…
Ты будзеш ў палацы Ты будешь во дворце
ў шоўках, аксамi тах… в шелках и бархате…
I я век заступнiкам И я век заступником
буду табе..! буду тебе..!
Яна: Она:
-Я - згодна ! - Я - согласна !
I мацi памерла мая… И мать умерла моя…
А бацька…- А отец…-
мяне прамяняў… меня променял…
Я – твая..! Я - твоя..!
I едуць яны да палаца…И едут они ко дворцу…
Вось так… Вот так…
I радасна И радостно
спраўдiлась мэта… сбылась мечта…
Аднак… Однако…
Цяпер Попелушка Теперь Попелушка
што дня не працуе… не работает каждый день…
Мастак ёй шiкоўны Художник шикарный
партрэт намалюе… портрет нарисует…
Яна - каралева! Она - королева!
Важнюткая справа! Важнейшее дело!
I ходзiць ў люстэркi И ходит в зеркала
глядзецца па залах… смотрется по залам…
Не ездiць, не пiша Не ездит, не пишет
да бацькi яна… она к отцу…
Чаму ж ёй ў начы Почему же по ночам
часта снiцца мятла…? ей часто снится метла..?
Эпiлог Эпилог
Дзяцей нарадзiла… Детей родила…
Ганяе прыслугу… Гоняет прислугу…
Сваiх Попелушак Своих Попелушак
трымае ў бруду… держит в грязи...
Кароль маладых Король молодых
Попелушак шануе… Попелушак уважает…
Галубiць…Дае падарункi… Голубит…Даёт подарки…
Цалуе i любiць… Целует и любит…
I часта ў спальнi И часто в спальни
дарэмна чакае напрасно ожидает
яго да сябе каралева… его к себе королева…
Гукае… Зовёт…
ў палацы падлогi Во дворце полы
даўно не памыты… давно не мыты…
I попела слоем И слоем пепла
камiны пакрыты… камины покрыты…
I срэбра няма И серебра нет
ўсiм дачкам да пасагу… всем дочкам на приданное
I ходзiць яна И ходит она
задуменна па саду… задумчиво по саду…
-Дзе выйсце??? - Где выход???
I дзе дапамогi шукаць? И где искать помощи?
Карону з`мянiць? Корону сменить?
Каралеўствы з`яднаць? Королевства объединять?
-Сусед ёсць - кароль… - Сосед есть - король…
Удаўцом ён жыве… И вдовцом он живёт…
Дачка яго И дочка его
ўсю гаспадарку вядзе… всё хозяйство ведёт…
Не кепская думка… Не плохая мысль…
***--- Ракуц Лiдзiя ---***
Иллюстрация из интернета
Свидетельство о публикации №111091300839