Магутны ваяр

Посвящается Битве под Оршей - дню белорусской воинской славы (8 сентября 1514).
 
 
 
Цішыня перапоўніла хутка абшар,
Нібы змерла ўсё ў свеце вядомым.
На пагорку стаяў адзінокі ваяр,
Абдзімала твар ветрам павольным.

А за ім нерухома і грозна стаіць
Немалое крылатае войска.
За зямлю, за Радзіму ў іх сэрца баліць,
Ды бароняць яе па-геройску.

Разам ўсталі злучыўшы рады як адзін:
Маладыя, старыя - трываюць,
Бо ў даспехах стаялі нямала гадзін...
І ніякага страху не маюць.

А далей, дзе злучаецца неба з зямлёй,
Месца тое завуць небасхілам.
Зацягнула ўсё неба рудою імглой,
Сама смерць набліжалася з пылам.

І з'явілася моцнае войска Масквы,
Ўсю прастору запоўніла хутка.
Зямлю топчуць спрадвечную слаўнай Літвы,
Не жадаюць ісці на саступкі.

Павярнуўся ваяр, вось - упэўнены рух,
Меч ён з похваў дастаў свой магутны.
Ды прамову завёў, баявы ўсяляў дух,
Рыхтаваў ў баі дзень сустрэць судны.

- Вы сыночкі мае, дарагі мой народ,
Сталі роднымі вы для старога...
Трэба нам бараніць асабісты парог,
Абавязак то наш ганаровы.

Не дамо тым варожым маскоўскім ваўкам
Разбураць гарады ды мястэчкі.
А спрадвечны Смаленск вернем на рукі нам,
Моцна сціснем ў далонях вуздэчкі.

Хай Пагоня ахоўвае душы байцоў,
Зберажэ святы крыж ад забыцця.
Ды анёлы ратуюць у пеклы канёў...
Маскавітаў у палон не бярыце!

Стаў магутны ваяр на калена затым,
Да зямлі працягнуў сваю руку.
Водар глебы ўдыхнуў, крык пачуўся над ім.
То высока ляцеў шэры журка.

Хай запомняць нашчадкі навек гэты бой,
Гэты подзвіг звычайных жаўнераў,
Перамогу віншуюць каб слышаўся вой.
Меч падняў, гучна крыкнуў: "Наперад!"
 
 
 
--- 8 сентября 2011 ---