Звыклы свет наш раптоўна змяніўся,
Павуціннем расколіны сталі.
Вечны сум на зямлі зарадзіўся,
Загубілі старыя скрыжалі.
Быццам мора раптоўна ўзнялося
Ды закрыла сабою ўсё неба,
Прадказанне ў імгненне збылося,
Вывяргаецца змрок цераз нетры.
Сонца болей не свеціць яскравым,
Нібы шчасцем акружаным, светам,
Тым бясконцым жыццём так жаданым...
І ніхто не пазнае пра гэта.
Зарыпела гнілая аснова,
На вачах пасялілася шэрань.
І жыццё не пачнецца нанова...
Засталася вакол толькі бездань.
10 августа 2011
Бездань
© Copyright: Станислав Скорб, 2011
Свидетельство о публикации №111081000763
Свидетельство о публикации №111081000763
Рецензии