XX

“Бывай, бо мне не прыйдзецца вярнуцца,
Перад табою лепшы за мяне”.
Пайшоў, каб нават і не азірнуцца,
Не бачыць новых кветак па вясне.
Забыліся, зжыліся, не спыталі,
Чаму у вачах жыў іранічны сум.
Вярталіся і знову адплывалі,
Плацілі і клялі свой вечны шум.
Мясілі бруд у траншэях за памежжы,
Пілі… Пілі, бывала, і за шмат.
Ужо больш не ведалі, каму належым,
І чый цяпер нам уважаць абрад.
Мы не баяліся… За нас паплакаў Ніцшэ,
Пасля за нас падумаў дзядзя-Фрэйд.
Таму, таму мы так свабодна пішам,
Таму складаней нам глядзець на свет.
Каго пакінулі жывым у блакадзе,
Той развучыўся быць самім сабой.
Любіць умелі – па кароткае баладзе
Паспелі адыграць вайной.
І вы скажыце, чаго толькі не паспелі?
Скажыце, як мы выжылі, аднак?
Згубілі ўсё, чаго ніяк не мелі;
Шчаслівыя, а як інакш, а як?
“Я ўсё дзіўлюся, чаму вы мяне любілі,
Я даў вам…мм.. сігнал апошні SOS.
І калі некага выпадкам не забілі,
Дык гэта быў не я, а Бог ці лёс”.
Пайшоў, каб нам было аб чым падумаць,
Дапіў кубачак кавы, што пачаў.
Каб нам зрабілася выпадкам сумна,
Калі ён назаўсёды замаўчаў;
Каб нам было часамі лёгка ўспомніць,
Як ён смяецца сціпла з-пад павек,
Як двусэнсоўна ён падчас гамоніць,
Як ён ідзе… Мсье Дваццаты Век.