У рамачцы ўгарны тварык,
Ён як татэм, ён як кумір,
Але паскудны, як камарык,
Яго партрэт занесьці ў цір.
Хай будзе там абавязковым
Ідэйным сімвалам бяды..
Хварэюць органы ўлады,
Хто нам адкажа, што рабіць?
Ягоны медык не ў лады,
А нам у лужах кепска жыць,
Качацца ў сваёй блявоце…
А не ў сваёй не па ахвоце?
Адкрые рот – дык хоць хавайся,
Ад дурасці і лек няма.
Ты слухай, слухай, не спрачайся.
Пакуль ня лопне галава.
Сабраў сабе ён паслухмяных
І вельмі ветлівых людзей.
Ня трапіць нам ў кол абраных
Пяшчотных сыценькіх сьвіней.
Хай, грошы – гэта вельмі добра…
Хай без павагі? Каму што.
Але занадта яны годна
Намазваюць на твар смярдло.
Татэм
© Copyright: Лилия Зайковская, 2011
Свидетельство о публикации №111072607937
Свидетельство о публикации №111072607937
Рецензии
