Чорная ці з малаком, сагравае вечарам.
За фарбованым акном пахне снежанем.
Пагадаем, мо, на ёй, як на картах:
Што сустрэнеца жыццём і чаго мы варты.
Што мы здольныя стварыць,
Што кіруе думкамі,
Ці мы здольныя змяніць шлях і накірунак.
Пакідалі не свой след, не сваю гісторыю,
Заклікалі бачыць свет ужо па-новаму.
Як жа бачым мы сябе: думкамі ці справамі?
Стыне кубак на стале з араматнай каваю.
Ад яе цудоўны пах – на душы цяплее,
Задуменне у вачах, за акном цямнее.
Хоча тады сказаць аб яшчэ несказаным,
Хочацца тады пісаць аб яшчэ незвязаным.
Як пісаць, як разумець, каб цябе чыталі?
Нам пакуль яшчэ хацець не забаранялі.
Кава стыне на стале, думкі – на паперы.
У іх, як у сапраўдным сне, не хапае веры.
Кава можа саграваць, прыгадаць, дазнацца,
Можна думкі у ёй схаваць, але не схавацца.
Кава
© Copyright: Таша Ермакова, 2011
Свидетельство о публикации №111072207745
Свидетельство о публикации №111072207745
Рецензии
"Кава можа саграваць, прыгадаць, дазнацца,
Можна думкі у ёй схаваць, але не схавацца" -ў самую кропку.
Ярошевич Татьяна 30.07.2011 02:29 • Заявить о нарушении
Можна думкі у ёй схаваць, але не схавацца" -ў самую кропку.
Ярошевич Татьяна 30.07.2011 02:29 • Заявить о нарушении
Дзякуй! Хаця я, па сутнасці, не каваман, маю аб гэтым нейкае ўяўленне.)
Таша Ермакова 07.08.2011 13:51 Заявить о нарушении
Таша Ермакова 07.08.2011 13:51 Заявить о нарушении