Анатолю сысу

 
               
                ахвярую
                Музаю чорнай вянчаны,
                Заручаны д’ябальскім злом,
                Брыдзеш у разгуле п’яным
                І душы вядзеш на злом.
                А Юда — не той, хто чорны,
                І жыд — не гарбаты нос,
                А той, хто ў вясёлых жорнах
                Расплюшчыць славянскі лёс.
                І ты сярод іх найпершы
                Прыблудны Іскарыёт:
                За трыццаць прадажных вершаў
                На здзек аддасі свой род.
                І што ў цябе там, пад маскай —
                Са скурай хіба сарваць:
                Жыдоўская хіжасць ласкі,
                Пярэварацень, паяц?
                Па душах людскіх і сэрцах,
                Нібы пад нагамі брук.
                А потым паплачаш вершам —
                І ўсё гэтак лёгка з рук.
                Папера і болей сцерпіць,
                Баліць не табе — жывым!
                Скажы, ты не пішаш вершы
                Крывёю чужой душы?