Я не дума, што у шчасця прысмак...

***
Я не думаў, што ў шчасця прысмак
Не салодкі — а гаркаваты.
Што яно пасядзіць на прызбе
І шыбуе далей ад хаты.

Запрасіць бы паважна ў госці:
“Калі ласка, праходзь на покуць!” —
Збегла зноў на карысць кагосці,
Не злавіць, як зубамі локаць.

Не прысядзе пад абразамі,
Не спакусяць яго пачастункі,
Нанач гледзячы ў снежную замяць
Павандруе вар’яцкай думкай.

Я не верыў, што ў шчасця прысмак,
Нібы вусны твае гаркавы,
Я каханнем заўзята трызніў —
А застаўся з дурною славай.

Мо таму невылоўнае шчасце,
Што яно адно ў чалавецтва —
А да кожнага трэба папасці
Ці на старасці, ці ў маленстве.

Гэта гора адно не ходзіць
Па жыццёвых шляхах-дарогах,
А з сабой дзіцянятак водзіць,
І прыходзіць заўжды аблогай.

І спрадвеку ніколі ў лёсе
Не чакае зімы, адчаю,
Як заедзе ў двор на калясах,
На калёсах і ад’язджае
Вокамгненнае наша шчасце.

Застанецца на вуснах прысмак
Не салодкі, а гаркаваты,
Так заўсёды, бо ныня й прысна
Не заседжваецца ля хаты.