Чалавек ішоў па дарозе жыцця.
Ён увесь час кіраваўся прама.
У многіх месцах дарога перакрыжоўвалася іншымі.
І на кожным скрыжаванні ляжаў вялікі камень,
На якім быў вычечаны надпіс:
Куды вядзе гэтая дарога.
Ён не звяртаў ніякай увагі на надпісы,
Меркаваў,
Што прамая дарога абавязкова куды-небудзь выведзе…
І вось яго дарога скончылася.
Пры канцы ляжаў вялізны валун,
А на ім высечаныя літары:
“Не заўсёды прамая дарога куды-небудзь выводзіць!”
Ён аглянаўся ў сваё пражытае і яму стала прыкра:
Чаго ён выбіраў прамую дарогу — яна завяла ў тупік,
А сколькі няпройдзеных шляхоў засталося ззаду…
Але на яго гадзінніку выйшаў час —
І прайсці іх немагчыма.
Тупiк
© Copyright: Стихи На Заказ Кудласевич, 2011
Свидетельство о публикации №111060804664
Свидетельство о публикации №111060804664
Рецензии