Балада пра птушак i людзей

БАЛАДА ПРА ПТУШАК І ЛЮДЗЕЙ
А я здесь в поте и в пыли,
Я — царь земли, прирос к земли.
Ф.И. Тютчев
Па небе плавалі аблокі, нібы па моры караблі.
Кубло на вішні не высокай — чатыры метры ад зямлі.

Ад маладзенечкіх лісточкаў, зялёнай завязі пладоў
Ляціць пісклявы галасочак, ляціць і падае далоў.

Вакол рудое шалупінне. Адно, жывое, на кубло —
Жыццё раўняецца хвіліне, а ўжо, чуй, голас падало.

О, галапупец жаўтароты! Тварэнне сонца і святла,
Каб аглядзець сусвет шырокі — трэ проста вызірнуць з кубла.

Няслі дзіця ў пад’езд суседзі. Глядзела вокам птушаня:
“Во, у людзей таксама дзеці, а гэта значыць — мы радня!”

Матуля гэтак жа старанна люляе, песенкі пяе,
Не спіць ад вечара  да рання — сваю крывінку сцеражэ.

Штодзень дзіця ў кватэры цеснай крычыла, плакала, жыло —
А птушаня спрабуе песню, і ўжо выпроствае крыло.

Дзіця не хутка пройдзе сцежкай, не зроблен нават першы крок —
Але ж з’явілася засмешка, асэнсавана бычыць зрок.

А ў небе плавалі аблокі. Змянілі ветразь караблі.
І ў восень, выраем, далёка ляцелі птушкі ад зямлі.

Ад той, што іх узгадавала і крылы дужыя дала,
І рэжуць птушкі неба хвалі узмахам лёгкага крыла.

Дзіця палежвае ў калысцы — на дзіва кволая радня —
І адлятае ў свет не блізкі з крылатай зграяй птушаня.

Яно ляжыць, шточасу плача, і нат не думае аб тым,
Што свет шырэй за кут дзіцячы кватэры ў доме гарадскім.

І пройдзе дзесяць год, і дваццаць — заглушыць вішню пустацвет —
Тады дзіця пачне бадзяцца, каб паглядзець на белы свет.