Чалавечая песня

Я стаяў у чарзе за хлебам,
                А чарга канчалася ў небе,
А чарга піхалася нагамі,
І масціла свій шлях мацюгамі.
Папрасіў я тады: о, Божа,
Дай кожнаму хлеба на кожны
Дзень.

Эх, мы воўчага роду-племені
Дзень натоўпінся у чарзе.
Налаўчыліся хапаць жменямі,
І стаяць на адной назе.
Чэргі,
        чэргі
              шэрагам —
                шоргат
                шэрых
                нерваў.
Эх-ма!
Яшчэ разок!
Віна няма на пасашок?
Піва… Водкі?...
Самагон?
        — Самі гонім, самі п’ём!

Не размова ж у нас — а лаянка:
Дурань дурня аслом заве.
Мы ня звыклі дарэмна каяцца,
Калі стукнулі па галаве.

Чэргі,
       чэргі
             шэрагам —
                шоргат
                шэрых
                нерваў.
             Эх-ма!
             Чаго няма?
             Што сягоння ў дэфіцыце?
             Швэдры, курткі, нагавіцы?
              —Чаравікі!
             —Проста жах! Хутка пойдзем у лапцях.

Чэргі,
       чэргі
              шэрагам —
                шоргат
                шэрых
                нерваў.
Мы забыліся як здароўкацца:
Хто апошні, хто крайні тут?
Па патыліцы — на здароўечка!
Уварваць бы, што там даюць:

Чэргі,
        чэргі
             шэрагам —
                шоргат
                шэрых
                нерваў.
І хвалюемся, нібы рэчы там
Раздаюцца ўвесь дзень дарма.
Вось бяда, напірае на плечы нам
Процьма чэргаў, людзей гурма

Чэргі,
          чэргі
                шэрагам —
                шоргат
                шэрых
                нерваў.