Калідорам — дзверы, дзверы…
Дзверы справа, дзверы злева, —
Там начальнікі сядзяць.
У пакоях шмат паперы
А патрэбную — не ўзяць.
Не, не ўзяць яе радзімай,
Нібы пропуск, той што ў рай,
Час — гадзіна за гадзінай,
Адчыняй і зачыняй.
Кожны кажа на суседа,
А сусед, кіўком — няма!
Так праходзіш да абеда,
Ды змарнуеш час дарма.
А пасля глядзіш — і вечар,
Плечы горбіць стома дня.
І здаецца, што навечна
Валакіта-паражня.
Што цяпер і мне да скону
Той паперы не здабыць,
Што няма нідзе закону,
Застаецца толькі піць.
І ў такіх вось калідорах
Чэргі, нібы па віно,
Растрасаюць пыл жыцця.
І растуць паперы ўгору
У дзвярынцы небыцця.
Дзвярынец
© Copyright: Анатоль Кудласевич, 2011
Свидетельство о публикации №111060803279
Свидетельство о публикации №111060803279
Рецензии