Мая матуля нiбы просiць рады -
Сядiць маўчкi. Я бачу першы раз.
Як мацi - крок! - зыходзiць з той пасады.
Што белiць скронi ёй ўжо доўгi-доўгi час.
Прабачце, мама, што дачка (не хлопец!)
Пайшла ад Вас з вусмешкай на вачах...
Вiншую: Вас цяпер мне не адорваць
Анi пакутамi, анi слязьмi ў начах.
Мой кепскi вершык атрымаўся выпадкова,
Адказвайце хутчэй - як Вы ды дзе Вы там...
Ну а ў маiм жыццi ўсё добра, ўсё ладкова,
Таго ж дарэчы пажадаю Вам.
(Простите за возможные ошибки)
Успамiн аб вяселлi
© Copyright: Евгения Левенко, 2011
Свидетельство о публикации №111053004157
Свидетельство о публикации №111053004157
Рецензии