Першы i апошнi раз

Ты першы раз удыхнуў паветра
I новым стаў у свеце чалавекам.
Ты, дружа, i не помнiш усё гэта,
Бо час прайшоў: дзесяткi цi з паўвека.

Ты ў першы клас пайшоў у школу,
I ўпершыню ты вывеў слова МАМА.
Ты быў тады вясёлы, як нiколi,
I бег дадому ты са школы прама.

Ты вырас, узмужнеў i сiл набраўся,
I ў самастойны шлях ступiў нагою,
Але ў жыццi ты з Госпадам спаткаўся,
Iсус так ветлiва загаварыў з табою.

Ты першы раз пачуў аб Праўдзе Божай
I сэрца не адкрыў на Яго поклiк,
Бо ў сэрцы мiтусiўся шум варожы
I думкi твае ў гразi моклi.

Ты першы раз адкрыў Яго Пiсанне,
I ў вочы кiнулiсь радкi пра Бога.
Адклаў ты мiгам гэтае чытанне,
I зноў вяла цябе шырокая дарога.

Ты першы раз не даручыў Iсусу сэрца,
А адкладаў той поклiк усё на потым.
Не думаў, што стаiш ты на парозе смерцi,
Iсус зачынiць для цябе вароты.

Адзiн апошнi раз пачуеш словы,
Як гром усё гэта ў вушах прагучыць:
"У цемраву iдзi, ты не гатовы!"
I галаву схiлiўшы, будзеш галасiць...


   (Моя первая проба пера. Стих был написан более 40 лет тому назад)