Пытайцеся

         Пытайцеся
Вельмі любіць Міколка, калі ў яго што-небудзь пытаюцца. Напэўна, тады ён адчувае сябе сталым чалавекам: гэтак разважліва, па-даросламу, сур’ёзна тлумачыць усё. А матывуе гэта тым, што калі ён адказвае на пытанні, то робіцца разумнейшым: “Я задумваюся над чым-небудзь – і мне Божанька падказвае!”
Саджуся насупраць і жартам пачынаю распытваць, але з кожным пытаннем цікавасць узрастае, сам здзіўляюся: адкуль гэта ў дзіцяці? Можа, і праўду сцвярджаюць, што вуснамі немаўляці гаворыць ісціна?
— Як перамагчы злога чалавека?
А ён коратка, з важнецкім выглядам выстрэльвае афарызмам з двух слоў, пад якім мог бы падпісацца любы мысляр: “Бітвай любові!”
— Што самае каштоўнае для Бога ў чалавеку?
— Дзіцятка, — адказвае Міколка: — Дзіцятка можа камандаваць цэлай планетай, толькі ніхто не будзе ведаць пра гэта. Божанька ім не скажа.
Каму гэта “ім”? – напэўна, усім тым, хто развучыўся камандаваць планетамі, гэта значыць: усім дарослым людзям.
— Што такое цярплівасць?
— Гэта калі… — Міколка задумваецца, а выгляд нейкі нетутэйшы:— Калі дзвесце гадоў на адным і тым жа месцы. Стаў і стаіш.
— Думка прыходзіць да чалавека аднекуль ці нараджаецца ў розуме?
— З чалавека, — упэўнена адказвае Міколка, — які чалавек, такія і думкі. Гэта ж проста.
— А дзе душа ў чалавека?
— З левага боку, — паказвае рукою сын, — пад сэрцам.
— А чым душа жывіцца?
— Тым жа чым і цела, толькі нябачнымі такімі мікробамі.
— А чаму ёсць дабро і зло? Будзе калі-небудзь, напрыклад, такое, што на зямлі не стане зла?
— Будзе! — пачуў я ўпэўнены адказ. Праўда, тут жа Міколка папраўляецца: — Калі знойдзецца дзвесце тысяч мільёнаў (у Міколкавым уяўленні гэта самая вялікая лічба) добрых людзей. Дабрыня гэта магутная зброя… У сэрца многа воінаў. Што яшчэ? Пытайцеся, пытайцеся! Што, пытанняў няма?
Вось такі ў нас хатні філосаф Міколка.