З НАРОДНАГА
Нечаканы мой, не знаны,
Што ж ты позна так прыйшоў?
Не хадзі ў мае паляны,
Калі луг сабе знайшоў.
А ці ж я ў тым вінавата,
Што дарожкі развяло?
Не табой прымята мята –
Да цябе ўсё адцвіло.
Не было б тае разлукі,
Калі б ты за руку ўзяў
І пярсцёначак да шлюбу,
Нібы сэрцайка падаў.
Каб жа долечка другая –
Побач былі б цэлы век.
Павяла ж цябе чужая
З тае цэркаўкі навек.
Што ж, цяпер хадзі без болю,
Не глядзі з тугой назад.
А ці ж добра там, на волі,
Калі ножанькі звязаць?
Нечаканы мой, не званы
© Copyright: Анатоль Кудласевич, 2011
Свидетельство о публикации №111040603267
Свидетельство о публикации №111040603267
Рецензии