Экалагiчны дыпцiх

          1
Неба прарэзала маланнЯ —
Паскакала ўгалоп па хмарах.
Асядлала ліхога каня
Чалавеча-вар'яцкая мара.
Гэта д'ябал зямлю агроб
Чорнай цемраю цяжкіх крылаў, —
Конь пад намі тады захроп,
Шлях адвечны перакрывіла.
Закрывавілі ручаі,
Засмуродзілі воды возера:
Сатана разліваў чаі,
І дзіравіў планету позіркам.
      2
Як клешч карослівы, паўзлі бульдозеры,
Распалошна разляталіся буслы —
Зводзілі лілею з свету божага,
І слязамі рэкі пацяклі.

Аграномы ганарыліся ўраджаямі,
Засыпалі зводкамі "Райком”,
А сівы эколаг у адчаі
Даставаў Чырвонай кніжкі том.

І гартаў дрыготкімі рукамі
Белыя старонкі-паплавы:
— Ой, цяжкі, цяжкі на сэрцы камень,—
Не клыгычуць болей журавы.

Перапэцканы крывавыя старонкі
І паперы й Матухны-Зямлі,
Бо шугае з паднябесся стронцый
На балоты нашы і палі.

Казялец, а па-другому — люцік
Толькі на малюнку ацалеў —
Попелам прысыпаныя людзі
Назвы нат не помняць на сяле.

І гартаў дрыготкімі рукамі
Ён паперу, нібыта клады:
Разлічылася прырода медзякамі —
Выраслі нагрушах жалуды!

Бо смяротны для жывога, мусіць,
Стронцыя разбэшчанага груз —
Знікне на Палессі белы бусел,
Як тады пазнаем Беларусь?