У лесе хораша было:
Навокал - воля!
Бусёк вымахвае крылом,
Спявае долю.
Бусліны клёкат... А малэ
Таке мурзатэ
Бяжыць за поле, і далей
Крычыць заўзята:
"Бусько, бусько клекатун,
Ловіць жабу за каўтун!"
У лузе люцікі цвілі,
Нібыта сонцы,
Вянкі зялёныя плялі
Дзяўчаты хлопцам.
Лілея летам... Па вясне -
Пралескі, лотаць...
Цвіце Палессе і нясе
Птушыны сокат.
На гаманлівых паплавах
І ў дзень, і ў вечар -
Гуллівых чаіц перамах, -
Вясну скергечуць.
Цыганскі дожджык церушыць,
Вясёлка ззяе...
Яшчэ здаецца: вечна жыць
Не перастанем.
І ўсё бяжыць, бяжыць, бяжыць
Дзіця мурзатэ,
Бяжыць за хмаркаю, крычыць,
Нібыта тату:
"Дожджык, дожджык, сыпані,
Што б калюжкі булі,
По коленца брулі,
Дожджык, дожджык, секані,
Мы паедзем на калі,
Маму з поля прагані,
Тату з поля прагані,
Дожджык, дожджык, сыпані..."
Успамiн
© Copyright: Анатоль Кудласевич, 2011
Свидетельство о публикации №111040503710
Свидетельство о публикации №111040503710
Рецензии