Пачатак

У гучшчынях сівых галактык,
Напачатку светабудовы,
Дух адвечны адлічваў такты,
Як гадзіннічак адмысловы.
Немаўляці выпробныя крокі
Навароджаннага сусвету —
Дух схіліўся над светлай кропляй
Біарытмаў Святога Гена.
Хіжа шчэрыўся космас дзікі,
І драпежніцкая стыхія
Разяўляла, бы пашчы дзіры,
Дзіры чорныя, віравыя...
Іскрамётная палымянасць,
Агнявісты, касмічны жар
Біўся ў чорных жэрлах вулканаў,
Правіць Хаос — ён гаспадар!
Тут — планетныя землятрусы,
Там — міжзорная таўкатня:
Метэоры ляцелі юзам,
Нібы спушчаная гайня.
І дрыжэлі сузор'і ў трасцы
Ліхаманкавых дялячынь,
І збянтэжана космас тросся
Над прадоннем гарачыні.
Дзесьці ў рухах метэарытаў
Між маланак і грыманіц
Выспявалі жывыя рытмы
Светлай кропелькі дабрыні.
Кропля падала на сусвет,
На планеты ляцела кропля —
Зайчык сонечны кідай след,
Жыццятворачы першы пробліск.
Нат не верыцца, што стыхіі
Руху, полымя і вады
Нарадзілі істот — жывыя
Потым з'явяцца праз гады.
Гэта Духу наканаванне
Неразгаданым соты век
Засталося адно пытанне:
Скуль жа ўзяўся ты, чалавек?