Толькі ты, як ніхто, разумееш,
Што ніхто твой сусвет не кране,
Абыйшоўшы засценкамі смецце,
Па сцяжынах, у тваей галаве.
Ад гіпнозу свянцонага слова,
Палітычных высноў чарады,
Уварвецца хвароба ў розум...
Знішчыць роздум у памкненнях тваіх
На забойства ты пойдзеш, як сповядзь,
Заклікаць будзеш іншых з сабой,
Звяр'яцееш, ад непатрэбных высноваў,
Блытаць станеш кроў і закон.
Усе будзеш да Бога маліцца,
Нібы праўда заўседы твая,
І шаленыя думкі, свабоды задумы,
Брудам лягуць, да кропкі жыцця...
Тольк ты, як н хто, разумееш...
© Copyright: Евгений Пешко, 2011
Свидетельство о публикации №111030708386
Свидетельство о публикации №111030708386
Рецензии