I аднойчы...

 

І аднойчы прамовіць слова Гасподзь,

І тое слова  пачуе сэрцам Чалавек,

І ўпадзе яно ў глебу душы,

І не загіне, не счэзне --

А прарасце там жаданнем дзейнічаць

І вясці барацьбу за шчасце  людзей на зямлі

Да перамогі.

І на ўсёй планеце стане адным чалавекам болей,

Але свет ад гэтага не стане лепшым,

Хіба толькі ўсё чалавецтва палепшыцца на адзінотнага чалавека,

Які пачуў Божае слова.

І будзе плакаць Той, хто сказаў слова,

Што яшчэ аднаго Сына выправіў

На цярністы галгофскі шлях,

Да крыжовай пакуты, да самуткай смерці.

І яшчэ адзін раз свет не пазнаў яго і адвергнуў,

Так як маці звяргае абортам  любоў дачасную,

А затым горкімі слязьмі абліваецца

Аб не народжаным дзіцятку,

Аб не спазнаным шчасці, аб змярцвелай радасці.

Жывое нараджаецца ў пакутах:

Ведае тое маці ненароджанага дзіцяці,

Ведае тое Гасподзь, што словам нараджае чалавека,

І ведаць не хоча загіблы свет,

Што мільёны разоў лепшых пасылаў на крыжы,

На месца чарапоў,

І ніколі слязы не праліў

Шчырай.

 

У мудрых кнігах часта чытаеш,

Што за ўсё прыходзіць расплата.

Як хочацца верыць у тое,

Што кожны сваё атрымае –

Не прашу большага:

Дай кожнаму тое, што заслужыў!

Але ж…Мёртваму не баліць!

Калі не народзіцца нанава свет,

І кожны асобна не пройдзе свой шлях праз Галгофу –

Ніхто не заплача ніколі,

Ніхто не пажне, што сеяў,

Расплаты ніхто не спазнае,

Бо не народжанага няма!

І мёртвае не рыдае.