Агiдна

    
Агідна глядзець на п’яных,
Асобна – на п’янага мужа.
Пакуль ён ішоў дадому
Ужо недзе зваліуся ў лужу.

І ладна, што толькі ў лужу…
У Ленкі, як п’яны, дык сцыцца,
У Алкі, паскуда, срэцца…
Я буду сваім ганарыцца
Ад самага шчырага сэрца.

Ён зваліцца зараз у прыхожай,
Затым да гаршка дапаўзе ледзь,
А ў Ленкі, у беднай, усё ў той жа
Мужык у шыфаньер пасцаць лезе.

А потым яго распрану я,
Кішэні ўсе выверну, мала ль?
Да сценкі яго адвярну я,
Быццам мяне і няма тут.

Бо будзе ж, як толькі заўважыць!
Ён зверху на мне ўзаб’ецца,
І будзе лічыць, небарака,
Што вельмі ён класна ...

І мабыць, ён памылкова
Лічыць, што мне так жа добра…
Не-а, ад сэксу такога
Лопнуць могуць ўсе робры.

Лопнуць і нервы, мабыць,
Ад дзвухгадзінных ваганняў…
Ён жа, напэўна, зробіць
Сто дваццаць пяць намаганняў!

А можа, не прыйдзе да хаты
Мой п’яны, агідны паскуда…
Якойсцi пашчасцiць праклятай,
Я й шкадаваць ня буду!

Ён яе да мазоляў
Змусоліць зусім, небараку!
Не будзе жанацікам болей
Круціць перад носам сракай!