Смутак
Сад наш прыціхлы,
сад наш здзічэлы,
Ён яшчэ кліча, заве…
Жнівень пастукаў
яблыкам спелым,
Знік, як прывід,
у траве.
Там, дзе стаяла
нашая хата,
Высіцца ўзгорак руды…
Зноў на крыжалях
памяць распята.
Дзе ж вы, юнацтва
гады?
Я азірнуся
на далягляды,
Думкі ляцяць наўздагон...
Мне больш не трэба
слёз і спагады...
Лета прайшло,
быццам сон.
І не вярнуцца
ў час той дзівосны...
І спадзяванняў няма.
Восень рыхтуе
жоўтыя кросны,
Дзесьці ў дарозе
зіма.
© Copyright: Анна Атрощенко, 2010
Свидетельство о публикации №110112305904
Свидетельство о публикации №110112305904
Рецензии
Дуже гарно, хоча трішки і сумно... Сад, звичайно, не пропав і не здичавів, бо у поетів той сад - в Душі!!!
Светлана Шакула 31.03.2022 10:26 • Заявить о нарушении
Светлана Шакула 31.03.2022 10:26 • Заявить о нарушении
Шчыры дзякуй, Святланка! Гэта ўжо не новы верш, які ўжо даўно гучыць песняй. Выконвае кампазітар Алена Кастэнка. Беларусь.
Анна Атрощенко 09.04.2022 01:03 Заявить о нарушении
Анна Атрощенко 09.04.2022 01:03 Заявить о нарушении
На это произведение написаны 2 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.