Заблудз лась думка хлеве...
Разам з гноем у палетках лягла,
Падпіталась крынічкаю, дзесьці,
Абудзілася і зацвіла.
І заззяла ярчэй аксаміту,
Ярчэй горада соцен вітрын,
Стала самай галоўнай навінай,
І люстэркам затрачаных сіл.
Так з'яднала прастору і працу,
Разуменне адлегласці часу,
Кошту гонару, слова і шчасчя,
Абгрунтаванасць мэт і надзей.
Свидетельство о публикации №110111300416