Я сынам сваёй Айчыны
завуся да той часіны,
як памяць бунтуе мая:
“Дух – гэта, людзі, Я!”
У шчасьці, альбо ў самоце
мне шэпчуць крылцы ў палёце
гарошкаўскага матыля:
“Дух – гэта, людзі, Я!”
Надзьмешся часам нішчымнай
пыхай, ды раптам - не гімнам -
ўздыбіцца крыкам зямля:
“Дух – гэта, людзі, Я!”
У восеньскім мокрым суцьменьні
напоўню халодныя жмені
кроплямі словаў з гальля
“Дух – гэта, людзі, Я!”
Паслухайце над небакраем,
як голас Паэта лунае
рэхам бусьліным здаля:
“Дух – гэта, людзі, Я!”
Дух гэта, людзi, Я!
© Copyright: Сержук Сыс, 2010
Свидетельство о публикации №110111205027
Свидетельство о публикации №110111205027
Рецензии