Я ведаў, што раблю памылку,
але спыніцца сіл ня меў.
Я адчуваў, я кожнай жылкай
усё да кроплі разумеў.
І ты была ў маўклівай згодзе
(пра гэта марыла даўно)
нікому у жывой прыродзе
уберагчыся не дано.
Усе імкнуцца к той хвіліне,
у той раптоўны пераход
ад сьціплай дзЕўчыны к жанчыне,
што красіць чалавечы род.
І тое ўзьнёслае імгненьне,
як пік маральнай чысьціні,
як вечна моцнае сьцьвярджэньне
сапраўднай, велічнай любві.
А мы? Дзе нашае сумленьне?
Сьляпы інстынкт за ўсё мацней!?
Назад, чакай, пастой імгненьне!
Яна каханая ня мне.
І ў прадчуваньні, што я гіну --
і злосьць, і радасьць, і адчай.
...ляцім у чорную страмніну...
Ну, што ж, сумленьне, выбачай!
За недарэчную ухмылку
і здраду нашую прабач.
Я ведаў, што зрабіў памылку...
1973г.
Юнацтва
© Copyright: Валик Шалэйка, 2010
Свидетельство о публикации №110102700980
Свидетельство о публикации №110102700980
Рецензии