Першыя промні залілі прастор,
Выткаўшы ў небе свой дзіўны узор,
Хваляй цяпла абагрэлі зямлю
І разагналі санлівасць маю.
Хуценька ўстаўшы – насустрач бягу
Сонейку яснаму. Зараз магу
Свет увесь змясціць ўраз у грудзях сваіх,
Бо адчуваю – люблю я тут усіх!
Ад пачуцця, што ў сэрцы мацнела,
З ветрыкам легкім на крылах узляцела,
Цяжар пакінуўшы, крыўду і злосць –
Стала спакойна, у Душы прыгажосць!
Ранiца
© Copyright: Елена Пищова, 2010
Свидетельство о публикации №110101904131
Свидетельство о публикации №110101904131
Рецензии