"Дам табе высокую пасаду -
Будзь майго бяссоння вартавым".
"Вунь слуп стаіць, як вартавы,
І... невядома што вартуе".
"Шапчу ледзь чутнае: "Да скорага"
І кожны слуп мне зараз родны.
З вершаў Раісы Баравіковай
Да стала я ўвечары прысяду -
Аніяк не спіцца, хоць раві.
Не прыходзіць атрымаць пасаду
Мой каханак: слуп і вартавы.
Дзіўнае такое спалучэнне,
Разабрацца цяжка з будуна.
А было ж, было вакол свячэнне -
Збегла варта, я цяпер адна.
Сігануў каханак агародамі.
Я шапчу: "Да скорага! Бывай!" -
Толькі слуп адзін застаўся родны:
Варта ці не верата? - вырашай.
Вартавыя слупы
© Copyright: Анатоль Кудласевич, 2010
Свидетельство о публикации №110100402534
Свидетельство о публикации №110100402534
Рецензии