Брахаў сабака на ланцуг,
На злую долю,
Што не пускае ён на луг,
А ўсяк няволіць.
Брахаў штодзень па белым свеце --
Змаўкаў, калі давалі есці.
Калі ж стары зусім ён стаў,
Яго знялі ад ланцуга,
І прэч пагналі са двара.
"Прыйшла пара!" -- рашыў кабель,
І зведаў волі жорнаў:
Цяпер --
Не кормяць
Брахав сабака
© Copyright: Анатоль Кудласевич, 2010
Свидетельство о публикации №110092904510
Свидетельство о публикации №110092904510
Рецензии