Я ўжо не заўважаю,
як рухаецца час,
і ля мяне паволі
стыне кубак кавы.
Я не лічу, што цемра
праглынае нас,
а ветрык, хоць сваволіць,
ды церпкі і ласкавы.
Я не чакаю словаў -
хіба што дзей,
падзей яскравых,
каб знямелі твары,
і веру моцна:
надалей адно жыццё
наканавалі мары.
***
© Copyright: Белая Птушка, 2010
Свидетельство о публикации №110091000992
Свидетельство о публикации №110091000992
Рецензии