Не сьцяжынамi крочым пад зорамi...

Не сьцяжынамі крочым пад зорамі,
Не лісьцьвянаю сховай алей –
Лабірынтамі-калідорамі
Ад прыроды ступаем далей.

Усе роўна як --  ліфтам ці лесьвіцай --
Толькі б першымі быць заўжды,
Утапіць свае тыдні і месяцы
У мутнечы казённай вады.

Нашы пальцы  ня здатны на золаку
Ад сьцюдзёнай зайсьціся расы
І кранаць шапатлівае золата
За жытнёвыя каласы.

А пры жыце – мяжа з рамонкамі,
А ў паветры – мядовы Спас,
І жаўручка шчымліва-звонкая
Адсьпявае сваё бяз нас…

Мы ж зацята бяжым калідорамі,
Заміраем ад сэрцабіцьця.
Мы, штодня невылечна-хворыя,
На прыдуманай гонцы жыцьця.
2003.


Рецензии
Надо чаще выбираться на природу.
Или хотя бы пешком побольше ходить.

Альжбэта Палачанка   11.12.2012 18:30     Заявить о нарушении