I lоvе you!

Дарагія мае Вашамосьці,
Каб вы ведалі, як І lоvе you!
Толькі вось перад вамі ня госьцем –
Косткай вострай у глотках стаю.

Не палохайцеся так заўчасна –
Смачна есьці вам, соладка спаць!
Я ж нікому па твары не плясну
І сказаць не змагу «вашу маць».

Бо шаную Марыю, якая
Маці мне, а наперад Хрысту…
Часам я ад людзей уцякаю
З абразамі сядзець на куту.

Ад народзін сваіх і да сёньня
Ні на момант ня быў ліхвяром,
Хоць сядзеў невылазна ў палоне,
Слоў, пастаўленых стойма, рабром.

Гэта вы навучылі хлусіць,
Прымушалі душою крывіць,
Піць і красьці… Дык вось чаму, мусіць,
Так нявесела тутака жыць.

Будзе ўдосталь мне ўласнага хлеба,
Не жабрую і ў вас не прашу…
Засталася адна патрэба –
Зьберагчы хоць якою душу.

А калі я стамлюся любіць вас
І мяне на Рандоўку зьнясуць,
Схамянуся і жахну як брытвай:
«Не рабіце хаўтураў Сысу!»

Дарагія ж мае Вашамосьці,
Каб вы ведалі, як І lоvе you!
Выбачайце, што я ня госьцем –
Косткай вострай у глотках стаю.
2003.